Είδα λίγη αλήθεια παραπάνω καθώς έχανα τον πατέρα μου στην αγκαλιά μου. Ένιωσα τόσο μόνος και προδομένος που νόμιζα, ότι τίποτα άλλο δεν πονάει τόσο. Κι όμως.
Οι ίδιοι οι άνθρωποι είναι ο θάνατος και εγώ πάνω από τον τάφο μου δεν θα ΄θελα άλλους από δυο τρεις αγαπημένους. Να γιορτάσουμε, πίνοντας κρασάκι εμείς και κάνα δυο ξέμπαρκοι που ξέμειναν να κοιτάζουν ουρανό αυτήν την ηλιόβρεχτη μέρα, που τα κύματα δεν έπαψαν να αλλάζουν τις ακτές.
28/7/13
Τρέξαμε σε πλατείες, πορείες και απεργίες, ακούσαμε ιδέες απ’ τα μεγάφωνα, μιας και κανείς δεν είχε τόσο δυνατή φωνή που να μιλήσει στις ψυχές μας. Κλάψαμε, απ’ τα δακρυγόνα, μα η ανταπόκριση είπε πως το κάναμε από την ψυχή μας, μεγάλο ψέμα αυτό. Γίναμε η σκιά που σκότωσε τον καουμπόι, ο σκύλος που έπιασε επιτέλους την ουρά του και άρχισε να τη μασά χωρίς να νιώθει πόνο. Οι παλάμες μάτωσαν κρατώντας την ασπίδα απέναντι στην ακούραστη αλήθεια,που περιμένει υπομονετικά και άχρονα για τον καθένα μας ξεχωριστά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου