Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

Η δημοκρατία βιάστηκε και μάλλον κυοφορεί... η επιλογές είναι δύο, να ρίξουμε το παιδί άμεσα  ή να το αποδεχτούμε με αγάπη και να του μιλήσουμε για τον "πατέρα" Του. 

Μα η απάντηση είναι κυρίως της δημοκρατίας.  



Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Το σκοτάδι είναι θέμα δικό μου και δικό σου.


 Αυτοί οι διακόπτες λοιπόν ανάβουν το σκοτάδι, πριν αρχίσει το μάθημα των συμφερόντων. 
 Τώρα ο κύριος Πλούτος έσκυψε σαν δάσκαλος να μας πει πιο είναι το καλό μας. 
Μα ο κύριος Πλούτος είναι δάσκαλος διορισμένος και ξέρουμε καλά πως... 
Ο κύριος πλούτος φοβάται πιο πολύ, όταν η τάξη κάνει φασαρία! 
Το σκοτάδι λοιπόν είναι θέμα δικό μου και δικό σου. 
Πρέπει να κάνουμε την ίδια φασαρία, φασαρία για το ίδιο πράμα! Αλλιώτικα τα δικά μας χέρια θα είναι αυτά που θα ανάβουν τους διακόπτες!

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

...

Σ' αυτή τη γειτονιά 
οι τσαλακωμένοι ορίζοντες δεν εφάπτονται του ουρανού 
και η θάλασσα χύνεται στο διάστημα. 

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

...


Και αν μπορούσα θα σκότωνα μερικές λέξεις.  
Μπας και άλλαζαν οι σκέψεις και τα όνειρά μας. 
Ρισκάροντας εγωιστικά ένα μέλλον πληκτικό,
για όλους όσους σκέφτονται και νομίζουν ότι είναι κάτι. 

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

...

Από ένα σημείο ξεκινούν όλα 
και όλα τελειώνουν σε μια πεπερασμένη περίμετρο, 
ανάλογη της μάζας που δημιούργησε η σκέψη.

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Συνειδητές σκέψεις.




Κάποια στιγμή ο καθένας παίρνει τον δρόμο του.
Η εποχή μας είναι δύσκολη.
Είναι δύσκολο πράγμα η αλήθεια.
Πονάει και αφήνει σημάδια στο πρόσωπο.
Σε αλλάζει η αλήθεια.
Και οι φίλοι ψυχή μου, τελικά δεν ήταν τόσο φίλοι, όσο τους ήθελα.
Αλλά ούτε και γω θα ήμουν όσο αυτοί περιμέναν.   
Κάποτε έλεγα πως την μοναξιά την φτιάχνεις και πως δε σε παρατάνε οι άλλοι.
Έτσι είναι. 
Ακόμα και τώρα το ίδιο κάνω, φτιάχνω μοναξιά για να μην πονέσω άλλο.
Γιατί φοβάμαι, μη και αποχωριστώ εκείνο το παιδί που εμπιστευόταν τα πάντα,
που κοίταζε με δέος το άγνωστο και ό,τι το συνέπαιρνε και το ταξίδευε.
Φοβάμαι ψυχή μου, η απόφαση αυτή τη φορά δεν είναι παιδική.
Φοβάμαι μη σε ματαιώσω και πέσω στα μάτια σου 
κι ύστερά πώς θα ζεις μες στο σώμα τούτο; 
Σε ένα σώμα που απάτησε τις παιδικές του ιδέες.

Εμπόδια …

Κλείνω τα μάτια, όπως έκανα παιδί, μια βαθιά ανάσα και ... 
Όλα για Όλα ψυχή μου.
Θα δεις, θα τα καταφέρουμε και πάλι. 

Θα βρούμε φως, θα ανοίξουμε δρόμους, θα φτιάξουμε παιδικές χαρές.
Έτσι που να παίζουν ψυχές παιδικές, ψυχές σαν και σένα! 

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

...


Σκουριάσαν οι έδρες της ζυγαριάς, σε αυτή τη Βαλκάνια γη. Σε αυτή τη γη, που τίποτα δεν βρέθηκε να είναι  πιο βαρύ από μερικά κομμάτια μέταλλο.

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

φως



Μη  με ρωτάς για που το έβαλα. 
Δε θα σου απαντήσω, δε θα καταλάβεις. 
Άμα θες ακολούθα. 
Έχε μονάχα τα μάτια σου ανοιχτά, 
ούτε και γω ξέρω που πάω ακριβώς.
Αλλά ξέρω ότι μπούχτισα. 
Μια ιδιαίτερη δύναμη που φοβάμαι, 
έβαλα για οδηγό και την ακολουθώ από ένστικτο. 
Αυτή η δύναμη εμφανίζεται πάντα στα πιο κρίσιμα και στις πιο δύσκολες αποφάσεις. 
Μέχρι τώρα, όπου και αν με έχει οδηγήσει, 
βρήκα φως. 

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Όχι τώρα.


Μην μ’ αφήνεις μονάχο αδερφέ μου.
Τα μάτια σου με καθρεφτίζουν.
Βλέπω τη χαρά, τη λύπη και το φόβο μου.
Βλέπω να ξυριστώ, βλέπω τα ρούχα μου
και το συναίσθημά μου μέσα από δαύτα.
Βλέπω λίγο παρελθόν, λίγο παρόν και όλο το μέλλον.
Τον αδερφό μου τον πισώπλατο, πώς θα τον δω;
Μην κλείνεις τα μάτια αδερφέ,
όχι τώρα,
όχι μπρος στην αλήθεια.

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Λίγες γειτονιές πιο ‘κει…


Εμείς οι ποιητές της αντίφασης, μπερδευτήκαμε ανάμεσα στο λίγο πιο πολύ και τον ατερμάτιστο θόρυβο της πληροφορίας. Μείναμε πίσω, καταδικασμένοι ίσκιοι που ψάχνουν για λίγο σώμα. Εμείς που θελήσαμε έναν κόσμο αλλιώτικο, δίκαιο, χρωματιστό και ασυμβίβαστο. Ονειρευτήκαμε κάποτε σε κάποιο παρελθοντικό παρόν, για κάποιο μέλλον που χάθηκε μπροστά στην ευθύνη. 

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

...

Αυτά τα χρόνια τα κιτρίνισε ο Ήλιος,
ανάμεσα στα πιο πολλά και τα λιγότερα ακόμα.
και  όσα πουλιά κατάφεραν τις ξόβεργες
δε θα ξαναγυρίσουν σε αυτή τη γη με το πεζό το γ.

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Εδώ στα χρόνια του μηδέν


Δε θα γράψω στον πληθυντικό μιας και ποτέ δεν κάναμε όλοι μαζί κάτι.
Θα ζητήσω συγνώμη απ’ τις λέξεις, στην περίπτωση που νιώσουν μόνες, 
που νιώσουν αμήχανα και προσβεβλημένες. 
ΙΔΕΑ σου ζητώ συγνώμη, μα από δω και στο εξής θα λέγεσαι ΑΦΕΝΤΙΚΟ.

Ένα ταξίδι



Αεροδρόμιο. Αίθουσα αναμονής. Κόσμος μοναξιά.
Έξω τα αεροπλάνα πάνε και έρχονται, μεταφέρουν μοναξιές.
Τι να σκέφτονται όλοι αυτοί, οι γύρω μου;
Άλλοι με ένα βιβλίο στα χέρια, άλλοι με ακουστικά στα αφτιά, άλλοι χαριεντίζονται με την τεχνολογία.
Φτάνει να μπορούν να ξεγελάσουν την αμηχανία τους, φτάνει να δείχνουν
ότι δεν ξέχασαν να είναι κοινωνικοί. Φτάνει που δικαιολογούνται ο ένας στον άλλο.
Τα αεροπλάνα πάνε και έρχονται και μεταφέρουν τέτοιους ανθρώπους.
Φοβάμαι τους ανθρώπους, που δεν σηκώνουν το βλέμμα τους πια.


Να κρατάτε το εισιτήριο και το διαβατήριο στο χέρι σας, γράφει στην οθόνη.
Έτσι και έκανα, τους απέδειξα ότι είμαι εγώ, ότι πλήρωσα να ταξιδέψω πιο γρήγορα πάνω στο χρόνο και μέσα στο χώρο. Έκατσα όπως πάντα δίπλα στο παράθυρο, για να κοιτάζω έξω. Δεν θέλω να έχω σχέση με το μέσα, δεν έχει ουσία πια, δεν έχει να μου δώσει κάτι. Ενώ κοιτώντας έξω καταλαβαίνω ότι πάλι το μέσα κοιτάζω από απόσταση και αφ' υψηλού. Καταλαβαίνω την αγνωμοσύνη μας, την ματαιοδοξία μας, τον βαθύ ναρκισσισμό μας, τον φόβο του κατακτητή και την αλήθεια που κρύβουν οι πράξεις μας. Και γω βολεμένος σαν τους άλλους το παίζω διαφορετικός.

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Ημέρες Ανατολής...



Ζωή προ Χριστού…

Μετά, ο ορισμός του χρόνου.
Η κατάκτηση του χώρου.

Τώρα η μια σιωπή διαδέχεται μια άλλη.
Μια κενή ματιά δίπλα στις υπάρχουσες διαστάσεις.
Κενές διαστάσεις.
Ο Γολγοθάς· μια πανοραμική σιωπή.
Μια ευθεία της φύσης.
Η μετά Χριστόν εποχή…

Διαφυγή στην αντεξέλιξη…


Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Γραμμές (Μιλάω μη Φοβάσαι Χαμογέλα)



Η ζωή αποτελείται από τρεις γραμμές, της καθημερινότητας της χαράς και της λύπης.
Συνήθως είναι παράλληλες
Αυτή της καθημερινότητας είναι στη μέση της χαράς πάνω από αυτήν
και της λύπης κάτω.
Δεν ξέρω αν είναι καλό που δεν τέμνονται
και αναγκαζόμαστε να πηδάμε πότε από εδώ και πότε από εκεί
σίγουρα το πιο δύσκολο είναι να πηδάς από την πάνω πάνω
στην κάτω κάτω..
Συνήθως βαδίζουμε σε αυτή της καθημερινότητας.
Βασικά εκεί περνάμε σχεδόν όλη μας την ζωή
μέχρι να καταλάβουμε κάποια βασικά πράγματα
και να φιλοσοφήσουμε τον τρόπο που θέλουμε να ζήσουμε.
Όσο δεν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει καθημερινότητα
τόσο πατάμε στη γραμμή αυτής όσο και στης λύπης,
μα όταν αρχίσουμε να ζούμε τη ζωή μας,
στιγμή τη στιγμή, μέρα τη μέρα,
θα καταλάβουμε ότι ισορροπούμε μεταξύ
των γραμμών καθημερινότητας και χαράς…






Απόσπασμα από την παράσταση "Μιλάω Μη Φοβάσαι Χαμογέλα"





ατενίζοντας τον ψαλμό…
μοναχική σκέψη…
μα και τόση ελευθερία…
γιατί δεν ξαποσταίνεις σε δέντρο;
εμείς βιάζουμε το σπίτι σου…
και συ το δέχεσαι…
τι ξέρεις παραπάνω;
γιατί δε σε νοιάζει;
τι θα συμβεί;
και πού θα πας μετά;


Πρίσμα


Τα αγόρασα όλα με αίμα…
Όλα!
Όλα!

Έφτιαξα σπίτια…
Τώρα γέρασα, στραβώθηκα.
Δε βαριέσαι;
Έτσι είναι αυτά.

...

Ο πατέρας μου πέθανε το 63.

...

Τώρα μου χάλασαν τα μάτια, έκανα εγχείρηση, μα έπαθα εγκεφαλικό μετά
και μου χαλάσαν…
Όλα!
Όλα!

Τα μάτια, η μύτη το στόμα…
Να ζούσα ήθελα τώρα, τίποτα άλλο, απλά να ζούσα!

"μέσα από τα μάτια του μικρού παιδιού ονειρευόταν μια ζωή διαφορετική."

Ένα πρωινό στο φούρνο του "Μουσικού χωριού"
Άγιος Λαυρέντιος 2012.



Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Απόφαση



Σκέψεις της στιγμής, όπως και η απόφαση… να σηκώσω ή όχι τη μηχανή.
Δύσκολη η απόφαση αλλά υπάρχουν στιγμές που ένας φωτογράφος κουβεντιάζει με την ηθική του.
Λανθάνουσα εικόνα…
Στην ψηφιακή εποχή;
Ναι και όμως, εδώ τα πράγματα έχουν να κάνουν με έναν πόλεμο που συντελείται μέσα μου. Διαγραφή της εικόνας ή πέρασμα στο φάκελο με τις προς εκτύπωση φωτογραφίες;
Η ζωή πάγωσε, Αμβούργο 14/8/12 και ώρα 13:57:14, το πουλί θα συνεχίσει να πετά για πάντα, τα υπόλοιπα θα περιμένουν αέναα, καθώς τα δύο παιδιά θα συνεχίζουν  ο ένας να σκέφτεται αιώνια και ο άλλος να περιμένει ένα θαύμα. Για μήνες κοιτάζω ξανά και ξανά την εικόνα αυτή και ανατριχιάζω κάθε φορά όπως εκείνη τη στιγμή, ανασύρω συναισθήματα…
Τα πουλιά περιμένουν τροφή, τα βλέμματά τους αδυσώπητα, αδιάλλακτα, χωρίς οίκτο χωρίς κατανόηση,  σαν αυτό του αφέντη που περιμένει να πάρει χωρίς να τον νοιάζει τίποτα.
Τα βλέμματα των παιδιών ανάθεμα και αν ποτέ μου τα κατάλαβα.
Προσπαθώ να καταλάβω τι μπορεί να σκέφτονται, κάθε φορά νομίζω ότι βρίσκω την  απάντηση, αλλά μάταια.
Δε θα μάθω ποτέ.
Όπως και να χει η ζωή συνεχίστηκε για όλους μας…

Εις το επανιδείν λοιπόν!    





Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Τούνελ

 





Έρχεσαι απ' το φως ή απ' το σκοτάδι;
Προς ποια κατεύθυνση θες να πας;
Τι σε έκανε να κοντοσταθείς και να κοιτάζεις τον τοίχο;
Τι σκέφτεσαι άραγε;
Βλέπεις κάτι;

Εγώ που είμαι;
Από που έρχομαι εγώ;
Και πού πάω;

Σκέφτηκα ότι περπατώντας μέσα σε τούνελ πάντα κάτι αφήνεις πίσω και κάτι ονειρεύεσαι ότι θα βρεις.
Μα όταν χάσεις το παιδί που κρύβεις μέσα σου, στέκεσαι και κοιτάς τον πιο κοντινό σου τοίχο, φοβάσαι πια και νιώθεις απόγνωση από αυτό που βλέπεις. Μια μορφή θολή που την ασχημίζουν τα βρώμικα από τη μόλυνση πλακάκια.

Δείχνεις  έκθαμβος αντικρίζοντας αυτό το  κάτι, που δε μπορώ να δω.
Είναι που θα περίμενες να δεις κάτι άλλo.

Πάγωσα τη στιγμή, ο ήχος του κλείστρου μέσα στο τούνελ δεν έδειξε να σε ανησυχεί, σκέφτηκα ότι είναι κάτι που πάντα το κάνεις όταν περνάς από εκεί.
Δεν ξέρω  αν πονάς με αυτό που βλέπεις.
Δεν ξέρω αν ζεις…
Δεν ξέρω καν ποιος είσαι…
Δεν ξέρω αν είσαι αληθινός ή της φαντασίας μου…





Χρώματα




Όταν το πολύχρωμο παραμύθι έδωσε την σκυτάλη στην ασπρόμαυρη αλήθεια. 
Ο κόσμος έπαψε να βλέπει χρώματα,
έπαψε να ονειρεύεται,
έπαψε να εμπιστεύεται,
έπαψε να αγαπά,
να ερωτεύεται.
Μοναξιά μετά...

Η ασπρόμαυρη αλήθεια εκπέμπεται από τις κεραίες
ενώ ο χρόνος συστέλλεται πιο γρήγορα από ποτέ,
η μία εικόνα διαδέχεται την άλλη,
το ένα χρώμα ακουμπά στο άλλο και ας μην ταιριάζουν.
Όμως όλες οι εικόνες κουβαλούν κάτι τόσο ίδιο,
κάτι τόσο μοναδικό…
και όλες μαζί μια εικόνα γεμάτη από ευκαιρίες για όλους.

Σκέψεις ελεύθερες…
Η ανάγκη να τις μοιραστώ μεγάλη.
Τόσο που θα θελα να ήμουν πομπός για μια στιγμή και ύστερα κάποιος άλλος.
Ο καθένας να βάζει τις εικόνες του να αιωρούνται  και αυτές να συναντιούνται
και να φτιάχνουν μεγάλες πανοραμικές ιδέες, πολύχρωμες και ατέλειωτες.

Ουτοπία…

Χαμογελώ κάθε φορά που ακούω την λέξη αυτή, είμαι παιδί ακόμα, που αισθάνεται, που ψάχνει τις στιγμές μία μία, που προσπαθεί να ερωτεύεται καθημερινά και εκεί που εσείς βλέπεται χαρακώματα τα παιδικά του μάτια ακόμα βλέπουν χρώματα.









Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

...



Ο ασπρόμαυρος χρονοχώρος, έχει ανάγκη από έγχρωμα όνειρα.

Βροχή

Πίσω από τα σκοτεινά δέντρα τα σύννεφα ετοιμαζόντουσαν για ώρα
και ο αέρας δυνάμωνε όλο και πιο πολύ και αυτή η γλυκιά μυρωδιά
που φέρνει βροχή από πίσω της, υπήρxε και αυτή. Μέχρι που ο ουρανός άφησε τις στάλες και αυτές γίνανε καλοκαιρινή μπόρα. Για μια στιγμή πέρασε από το μυαλό μου να επιστρέψω στο σπίτι και στη σιγουριά μου γρήγορα, μα από την άλλη κάτι με κράτησε εκεί και το βήμα μου έγινε πιο νωχελικό, σήκωσα το κεφάλι προς τον ουρανό έτσι για να πλυθεί το πρόσωπό μου και τα μάτια μου, μπας και  μπορέσω να δω του κόσμου την αγνοσύνη.  Αλλά όλοι τρέχανε γύρω μου, ένας με σκούντηξε από την βιασύνη του  ζητώντας μου συγνώμη, δε θα θελε να βραχεί… Πάλι δεν κατάφερα να ερωτευτώ, κανείς δε χαμογελά και δεν κοιτάζει ψηλά. Έτσι έσκυψα το κεφάλι για να μη λασπώσω τα παπούτσια μου, μέχρι που σταμάτησε η βροχή… Οι μικρές λίμνες που σχηματίστηκαν αντικατόπτριζαν κενά πρόσωπα, πρόσωπα που δεν μπορούσαν να δουν ούτε έτσι τον ουρανό. Μπουμπούνισε δυνατά μα τίποτα δεν άλλαξε… η ζωή συνεχίζεται άσκοπα για τους περισσότερους, μα αν δεν είναι η βροχή όαση μέσα στο καλοκαίρι τότε τι είναι;  

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Κρυφά


Και με τα χρήματα τι μπορώ πια ν' αγοράσω;
Κάθε εικόνα είναι προέκταση μιας άλλης
Η ελευθερία μου είναι η αλυσίδα ενός άλλου
Κι απ' όλα τα σπίτια που διασχίσαμε, κανένα δεν ήταν δικό μου
Δεν έχω τίποτα
Μένει μόνο να περάσω αυτά τα σύνορα
Με οποιοδήποτε τρόπο
Και θ' αγαπήσεις μαζί μου τον ανοιχτό ουρανό
Γιατί η γη είναι πιο όμορφη από εμάς.

Στέρεο Νόβα
Άτλας

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Η μοτοσυκλέτα. "Η Σβούρα μου"



Τα μηχανάκια ποτέ δεν με τρέλαιναν για κάποιο λόγο, άσχετα που έχω καβαλήσει αρκετά μιας και για μια περίοδο δούλευα σε συνεργείο, όχι ότι είχα τελειώσει κάποια σχολή σχετική, αλλά πάντα μου άρεσαν οι χειρωνακτικές δουλειές και δη αυτή του μηχανικού.
Έτσι πήρα και διάβασα κάποια βιβλία που διδασκόντουσαν στις τεχνικές σχολές στο τμήμα των μηχανικών και ξεστραβώθηκα. Μία ωραία πρωία αποφάσισα να πάω να ζητήσω δουλειά σε ένα συνεργείο πάνε χρόνια από τότε ίσως και δέκα.
Εξήγησα τι είμαι και ότι με τη θεωρία τα πάω καλά στην πράξη όμως τα πράγματα δυσκολεύουν, το εντυπωσιακό είναι που δέχτηκε ο μάστορας να με δοκιμάσει.
Το συνεργείο μόλις το είχε νοικιάσει πριν δούλευε σε γνωστό μαγαζί επί της Μιχαλοπούλου, έκανε και αυτός το πρώτο του βήμα μαζί με μένα. Θυμάμαι αμέτρητα μερόνυχτα να ξύνουμε και βάφουμε τοίχους, μετά να ξεδιαλέγουμε βίδες, παξιμάδια, τσιμούχες και ένα κάρο μικροπράγματα, μέχρι το συνεργείο να γίνει όπως το ονειρευόταν.
Στο συνεργείο αυτό φτιάχναμε ιαπωνικά μηχανάκια, τότε ήταν πολύ της μόδας τα ΧΤ 600, από τα χέρια μου είχαν περάσει αμέτρητα τέτοια μηχανάκια. Ωραία εποχή, υπάρχουν στιγμές που τις νοσταλγώ. Αν θυμάμαι καλά πρέπει να δούλεψα περίπου ένα χρόνο εκεί, παράλληλα είχα ξεκινήσει τη σχολή κινηματογράφου, αυτός ήταν και ο λόγος που σταμάτησα, μιας και ξεκίνησα να δουλεύω πάνω στο αντικείμενο που σπούδαζα. Μπορώ να πω πως ποθημένα όσο αφορά τις δουλειές που θα ήθελα να κάνω δεν έχω μιας και δούλεψα για κάτι λιγότερο από ένα χρόνο και σε συνεργείο που κάναμε μετατροπές σε 4X4 όταν αντιμετώπισα κάποιες δυσκολίες με την δουλειά μου, άλλη μούρλα και αυτή με τα τετρακίνητα. Ε τι να κάνω η αγάπη για τα βουνά και τη φύση δεν κρύβονται.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν άρχισε μέσα μου κάτι να φωνάζει κάνε κάτι που να σε κάνει να είσαι ελεύθερος. Ήξερα τι είναι αυτό το κάτι, αλλά κάθε που ήμουν έτοιμος να αγοράσω μία μηχανή όλο κάτι πήγαινε στραβά και η προσδοκία μου αυτή ματαιωνόταν. Φέτος είπα δεν πάει άλλο, πρέπει να πάρω μηχανάκι αρκετά πια με τις αναβολές στα πάντα, πρέπει να κάνω ένα δώρο στο Νικόλα. Έτσι ξεκίνησα να κοιτάζω για μηχανάκια, από την αρχή ήξερα ότι θα καταλήξω σε ΧΤ, αλλά κοίταζα και άλλα. Μέχρι που ένας γνωστός μου είπε ότι έχει ένα ΧΤ 500 του 2003 το οποίο δεν το κυκλοφορεί και αν με ενδιαφέρει. Σκέφτηκα ότι τα 500 κυβικά θα είναι λίγα, αλλά από την άλλη όφειλα να είμαι προσγειωμένος στην ελληνική πραγματικότητα, αυτή που δύσκολα πια μπορείς να πεις ότι πάω ταξίδι και δη στο εξωτερικό. Οπότε, ένα μηχανάκι που θα μπορώ να κυκλοφορώ καθημερινά στο κέντρο της Αθήνας αλλά να μπορώ να κάνω και τα ταξιδάκια μου έστω και με κάποιο συμβιβασμό είναι η λύση. Άλλωστε οι μεγάλες αγάπες θέλουν κατανόηση και σεβασμό, κάπου κερδίζεις και κάπου χάνεις πάντα στη ζωή. Μόλις το καβάλησα και είδα το κοντέρ του που έγραφε 19.348 χλμ. είπα όπα!! Πόσα ζητάς; (πριν ακόμα το βάλω μπρος). Μου είπε μια τιμή τον παζάρεψα τόσο όσο να μην νιώθω ούτε εγώ ριγμένος αλλά ούτε και αυτός μια και το πούλαγε λόγω μετανάστευσης. Εφόσον λοιπόν το σκέφτηκα από όλες τι απόψεις και ίσως να εκλογίκευσα αρκετά πράγματα, δώσαμε τα χέρια και προχώρησα στην αγορά.
Την άλλη μέρα πήγα αγόρασα λάδια φίλτρα μπουζιά και ότι άλλο χρειαζόταν ώστε να είναι έτοιμη μιας και σε τρεις μέρες έφευγα για το πρώτο εντός Ελλάδας ταξίδι μου με μηχανή, ταξίδι που το είχα κανονίσει πριν ακόμα την αγοράσω.Κατέβηκα στην πυλωτή με καφεδάκι τσιγάρα και την εργαλειοθήκη μου, το χαμόγελο δεν έλεγε να μου φύγει με τίποτα, θυμόμουν ακόμα, όλες τι βίδες απ' έξω, ωραίο πράγμα να είσαι σίγουρος για κάτι. Τελείωσα το σέρβις, την έβαλα μπρος, την καβάλησα και την έκανα μια βόλτα όπως πρέπει άλλωστε μετά από κάθε σέρβις.
Σκέφτηκα αρκετά ονόματα μέχρι να καταλήξω στο Σβούρα, ο λόγος επιλογής του ονόματος προσωπικός (σου χαμογελώ ελεύθερα ξέρεις εσύ). Το μπρελόκ ήταν έτοιμο πριν ακόμα την αγοράσω, μια σβούρα ξύλινη που πριν την τρυπήσω και την κάνω μπρελόκ την σβούρισα αρκετές φορές πάνω στο γραφείο μου, την κοιτούσα και είπα ότι έτσι θα σβουρίζω τον κόσμο κάποια μέρα, γύρω γύρω με τη μηχανή μου.
Η μεγάλη μέρα έφτασε, η μηχανή φορτώθηκε με τα απαραίτητα, έβαλα το κλειδί στο διακόπτη και την σβούρα να φαίνεται σε περίοπτη προς εμένα θέση, τράβηξα το τσοκ, και πάτησα τη μίζα και αυτή πήρε μπρος. Της είπα ότι είναι το πρώτο μας ταξίδι και ότι πρέπει να πάμε και να έρθουμε. Άλλωστε για μένα σκοπός σε ένα ταξίδι δεν είναι ο προορισμός αλλά η αφετηρία. Η αφετηρία που επιστρέφεις και που πια μπορείς να δεις πόσο σε άλλαξε το ταξίδι που μόλις τελείωσε. Σηκώνει αρκετή κουβέντα αυτό το ξέρω ίσως κάποια άλλη φορά όμως.
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα πολύ διαφορετικά τα πράγματα στο πρώτο μου ταξίδι, περίμενα να είναι κάτι μαγικό, κάτι που τα συναισθήματα απλά θα είχαν μια αέναη εναλλαγή. Ας είμαι ρεαλιστής όμως, κάτι τέτοιο συμβαίνει μόνο στους κεραυνοβόλους έρωτες, που χάνεις τον έλεγχο και ζεις τα πάντα στον ουρανό χωρίς να πατάς καθόλου στη Γη, κάτι τέτοιο είναι επικίνδυνο όμως και ευτυχώς που η σχέση μου με την μηχανή δεν είναι τέτοια είναι μια σχέση αγάπης, μεγάλης αγάπης θα έλεγα, που θέλει σεβασμό για να αντέξει στο χρόνο, είναι μία σχέση περίεργα αμφίδρομη μιας και τις εντολές όλες τις δίνει το μυαλό μας.
Αν θα μπορούσα να διαιρέσω τις δύο πιο έντονα συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές που έζησα οδηγώντας σε όλο το ταξίδι μάλλον θα έβγαζαν ακέραιο αποτέλεσμα. Η μία ήταν η στιγμή που ξαφνικά έπιασα το εαυτό μου να νιώθει τόσο παιδί, τόσο ανέμελος, τόσο χαρούμενος, τόσο ξεχωριστός και ελεύθερος και με ένα χαμόγελο το οποίο δεν έφευγε από το πρόσωπο μου, τα μάτια μου δάκρυσαν από ευτυχία επιτέλους (είμαι σίγουρος ότι θα χάρηκες και εσύ που δεν ήθελες να πάρω μηχανή, σε σκέφτηκα πάλι και προσγειώθηκα στην αλήθεια ξανά), ακόμα κατάλαβα ότι όταν καβαλάς μηχανή δίνεις σημασία σε πράγματα που όταν οδηγάς αμάξι ποτέ δεν τα προσέχεις.
Σε μία πινακίδα στην έξοδο κάποιου χωριού κάπου πριν την Άρτα η οποία έγραφε ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ, θυμάμαι τον Βασίλη να οδηγά όρθιος την μηχανή του για να ξεπιαστεί από την πολύωρη οδήγηση, και εμένα να πιάνω με το αριστερό μου χέρι τη σβούρα μου και να λέω ευχαριστώ σε όποιον αποφάσισε να μας ευχηθεί καλό ταξίδι ενώ ταυτόχρονα είδα τον Βασίλη να υποκλίνεται και αυτός στην φράση αυτή. Ανατρίχιασα πραγματικά και σκέφτηκα ότι ο κάθε μηχανόβιος - ταξιδευτής έχει τις δικές του στιγμές, τα δικά του πιστεύω, την δικιά του μοναξιά, τον δικό του σκοπό και στόχο, τη δικιά του φιλοσοφία, τους φόβους του και τις προκαταλήψεις του. Μέσα από όλα αυτά όμως και από ανθρώπους που ταξιδεύουν που για πολλούς φαντάζουν ξεκοφτοί, βλέπεις μία άλλη ποιότητα αντίληψης πέρα από τα καθημερινά.


Είναι μαγεία να οδηγάς μηχανή, είναι όπως η ζωή, ποτέ δεν ξέρεις η επόμενη στιγμή αν σου επιφυλάσσει κάτι.

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Μιλάω Μη Φοβάσαι Χαμογέλα.

Φωτογραφίες από τη Δράση.









Ηθοποιοί: Χρήστος Σπανός, Άννα Μενενάκου
Κείμενα: Νίκος Μέξης
Σκηνοθεσία: Σπύρος Ρασιδάκης
Εικαστική Επιμέλεια: Δημήτρης Λαδόπουλος
Ηχητική Επιμέλεια: Γιώργος Πόταγας
Ενδυματολόγος: Άγης Παναγιώτου
Κομμωτής: Νίκος Μίχος
Υπεύθυνος Οργάνωσης: Αλέξης Καρπούζος



Χρώματα Χρώματα Χρώματα!!! Δεν έχω τι άλλο να πω…
Ένα απ' τα ομορφότερα  ταξίδια της ζωής μου!







The Art of Making


Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

Άτιτλο το παρόν κείμενο.

Ύστερα από πολύ καιρό είμαι πάλι εδώ και ελπίζω ότι αυτή τη φορά θα έχω το χρόνο να μπορώ να ενημερώνω το ιστολόγιό μου συχνότερα.
Από την τελευταία φορά συνέβησαν πολλά πράγματα, αλλά πολύ δυσάρεστα και άλλα πολύ ευχάριστα άλλωστε έτσι είναι η ζωή τελικά. Πρώτα οι μεγάλες ανηφόρες και μετά οι μεγάλες κατηφόρες ή το ανάποδο ,όπως και να το πάρει κανείς αυτό, μάλλον θα καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα.
Το ιστολόγιο αυτό θα το αφιερώσω στη μνήμη του αγαπημένου μου πατέρα Μανώλη.

Καλά ταξίδια σε όλους λοιπόν.



Νίκος Μέξης