(Κείμενα - αποσπάσματα της θεατρικής παράστασης)
- Είδες εκείνο το πουλί, πόσο ψηλά πετάει
- Άραγε πόσο μικρούς να μας βλέπει;
---
Βρήκες την λευτεριά σου ποτέ;
Πως είναι να 'σαι ελεύθερος;
Πόνεσες;
Έκλαψες;
Μονάχεψες;
Γέλασες μετά;
Η ελευθερία μου 'πες, φαίνεται στα πρόσωπα, τα φωτίζει.
Και γω σε κοίταξα σαν να σαι απ΄ αλλού!
Μου πες για μια ελευθερία διαφορετική και ξεχασμένη,
πως πρέπει δίνεις ελευθερία αν θέλεις την δικιά σου.
Είναι ωραίο όταν ο άλλος που ΄χεις απέναντί σου είναι ελεύθερος.
Η ελευθέρια ομορφαίνει τα πρόσωπα!!!
Θυμάμαι εκείνη την φορά που στα ξεκούδουνα μου πες για ένα μυστικό...
Πως ό,τι πέφτει από τον ουρανό ελεύθερα, πάντα το γεύεσαι πρώτα στα ψηλά βουνά οι κάμποι και τα κάτω είναι για τους άλλους όχι για μας.
Ακόμα θυμάμαι το χαμόγελό σου.
Στο πρόσωπό σου έλαμψε η ελευθερία.
---
Μη χαμηλώνεις το φως,
θα πάψουν να υπάρχουν σκιές
και είναι πρόβλημα αυτό μεγάλο,
θα αλλάξουμε διάσταση.
θυμήσου ότι στο τέλος δεν θα υπάρχει διάσταση πια,
θα είμαστε στο μηδέν και πάλι,
αλλά και να φτάσουμε εκεί,
μη... σε παρακαλώ μη σταματάς να μου μιλάς
μίλα μου σε παρακαλώ δυνατότερα...
Δεν σε ακούω...
Τώρα απλά αισθάνομαι την ανάσα σου βαριά να λιγοστεύει.
Σου χαμογελώ.
θα σε μυρίσω και πάλι σε λίγο.
---
Με προσπέρασε.
Τον παρακολουθούσα από καιρό,
προσπάθησα να του μιλήσω κάποιες φορές.
Αυτός σκεπτικός πάντα, δε μου έδωσε ποτέ τη σημασία που είχα ανάγκη.
Τον άφησα να προσπεράσει.
Τον κοίταζα που περπατούσε,
βήμα το βήμα όλο και πιο μακριά
όλο και πιο βαθιά.
Ξεκίνησα να τον ακολουθώ.
Ήθελα να του μιλήσω, μα φοβήθηκα την απόρριψη.
Σε πρόφτασα, σε απόσταση τόσης σιγουριάς που να μη σε χάσω πάλι.
Είμαστε μαζί πια.
Παρακολουθώ πως σε κοιτάζει ο κόσμος που έρχεται απ' την άλλη.
Ξαφνικά δεν μπορώ να θυμηθώ το πρόσωπό σου,
αλλά σίγουρα κάτι περίεργο θα έχει.
Σε κοιτάζουν συμπονώντας σε από φόβο.
Άλλοι κάνουν πως δε σε βλέπουν.
Κι ένας που σε ήξερε μάλλον μου θύμισε εμένα.
Κουραστήκαμε...
λίγα μέτρα πιο κάτω σταμάτησες
πήρα φόρα και έτρεξα μέχρι να φτάσω δίπλα σου.
Έφτασα
δεν γύρισα να σε κοιτάξω
απλά σε προσπέρασα.
Ελπίζοντας να απλώσεις το χέρι σου.
Με έπιασες από το χέρι,
να με περάσεις απέναντι στο πεζοδρόμιο.
Και γω έκανα ότι μπορούσα.
----
Εκείνο το πρωινό άνοιξα το παράθυρο,
αλλά δεν άκουσα τίποτα.
πήγα μέσα στο άλλο το δωμάτιο που βλέπει ανατολή αλλά δεν είδα χρώματα.
Πήγα στο άλλο που κοιτάζει βορρά αλλά δεν αισθάνθηκα κάτι.
Ντύθηκα και κατέβηκα στον δρόμο, σιωπή.
Έκανα δεξιά, εκεί δεν έχει χρώματα, ποτέ δεν είχε,
πήγα αριστερά αλλά ούτε και εδώ έχει χρώματα…
Εγώ απλά περίμενα να μην νιώσω κάτι...
Γιατί μου πήρατε τα χρώματα;
---
Ξύπνα ένα πρωί και κοίταξε τον ήλιο μας κατάματα.
Τρέξε με όλη σου την δύναμη, έτσι χωρίς λόγο.
Φώναξε μέχρι να σπάσεις τη σιωπή
και γέλα μέχρι να γελάσουν όλοι.
Τρέξε με όλη σου την δύναμη, έτσι χωρίς λόγο.
Φώναξε μέχρι να σπάσεις τη σιωπή
και γέλα μέχρι να γελάσουν όλοι.
Μα ο,τι αγαπάς θυμήσου να το δένεις ελεύθερα.
---
Ψάχνω να νοικιάσω ενα σπίτι
αλλά δεν βρίσκω μια οδό που να μου γουστάρει
Ήθελα να έχει ησυχία όταν στοχάζομαι και όταν κοιμάμαι
και φασαρία όταν νοιώθω πιο όμορφος
Συννεφιά με βροχή όταν θέλω να μελαγχολήσω
ήλιο όταν νοιώθω πιο όμορφος
Άσπρο με μαύρο να βλέπω όταν θέλω να αναπολήσω
να βλέπω χρώματα όταν νοιώθω πιο όμορφος
να μυρίζει όμορφα όταν νοιώθω πιο όμορφος
και άσχημα για να το ζήσω
να κάνει κρύο όλο τον χρόνο
και ζέστη όταν θέλω εγώ γιατί είμαι πιο όμορφος έτσι.
μάλλον να λέγεται οδός Ασυμβατότητας
ναι αυτό είναι
και να χει κάθετη της την οδό Ελευθερίας
και να μένω στην γωνιά για να βλέπω τα παιδιά απέναντι
να φωνάζουν να τρέχουν να γελούν και να κάνουν ποδήλατο προς το άγνωστο
αυτό είναι που θέλω.
μου παν για μια ευκαιρία
θα πάω να ρίξω μια ματιά…
Ασυμβατότητας και Ελευθερίας γωνία εκεί που θέλω να ζήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου