Συνειδητές σκέψεις.

Κάποια στιγμή ο καθένας παίρνει τον δρόμο του.
Η εποχή μας είναι δύσκολη.
Είναι δύσκολο πράγμα η αλήθεια.
Πονάει και αφήνει σημάδια στο πρόσωπο.
Σε αλλάζει η αλήθεια.
Και οι φίλοι ψυχή μου, τελικά δεν ήταν τόσο φίλοι, όσο τους ήθελα.
Αλλά ούτε και γω θα ήμουν όσο αυτοί περιμέναν.   
Κάποτε έλεγα πως την μοναξιά την φτιάχνεις και πως δε σε παρατάνε οι άλλοι.
Έτσι είναι. 
Ακόμα και τώρα το ίδιο κάνω, φτιάχνω μοναξιά για να μην πονέσω άλλο.
Γιατί φοβάμαι, μη και αποχωριστώ εκείνο το παιδί που εμπιστευόταν τα πάντα,
που κοίταζε με δέος το άγνωστο και ό,τι το συνέπαιρνε και το ταξίδευε.
Φοβάμαι ψυχή μου, η απόφαση αυτή τη φορά δεν είναι παιδική.
Φοβάμαι μη σε ματαιώσω και πέσω στα μάτια σου 
κι ύστερά πώς θα ζεις μες στο σώμα τούτο; 
Σε ένα σώμα που απάτησε τις παιδικές του ιδέες.

Εμπόδια …

Κλείνω τα μάτια, όπως έκανα παιδί, μια βαθιά ανάσα και ... 
Όλα για Όλα ψυχή μου.
Θα δεις, θα τα καταφέρουμε και πάλι. 

Θα βρούμε φως, θα ανοίξουμε δρόμους, θα φτιάξουμε παιδικές χαρές.
Έτσι που να παίζουν ψυχές παιδικές, ψυχές σαν και σένα!