Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Ένα ταξίδι



Αεροδρόμιο. Αίθουσα αναμονής. Κόσμος μοναξιά.
Έξω τα αεροπλάνα πάνε και έρχονται, μεταφέρουν μοναξιές.
Τι να σκέφτονται όλοι αυτοί, οι γύρω μου;
Άλλοι με ένα βιβλίο στα χέρια, άλλοι με ακουστικά στα αφτιά, άλλοι χαριεντίζονται με την τεχνολογία.
Φτάνει να μπορούν να ξεγελάσουν την αμηχανία τους, φτάνει να δείχνουν
ότι δεν ξέχασαν να είναι κοινωνικοί. Φτάνει που δικαιολογούνται ο ένας στον άλλο.
Τα αεροπλάνα πάνε και έρχονται και μεταφέρουν τέτοιους ανθρώπους.
Φοβάμαι τους ανθρώπους, που δεν σηκώνουν το βλέμμα τους πια.


Να κρατάτε το εισιτήριο και το διαβατήριο στο χέρι σας, γράφει στην οθόνη.
Έτσι και έκανα, τους απέδειξα ότι είμαι εγώ, ότι πλήρωσα να ταξιδέψω πιο γρήγορα πάνω στο χρόνο και μέσα στο χώρο. Έκατσα όπως πάντα δίπλα στο παράθυρο, για να κοιτάζω έξω. Δεν θέλω να έχω σχέση με το μέσα, δεν έχει ουσία πια, δεν έχει να μου δώσει κάτι. Ενώ κοιτώντας έξω καταλαβαίνω ότι πάλι το μέσα κοιτάζω από απόσταση και αφ' υψηλού. Καταλαβαίνω την αγνωμοσύνη μας, την ματαιοδοξία μας, τον βαθύ ναρκισσισμό μας, τον φόβο του κατακτητή και την αλήθεια που κρύβουν οι πράξεις μας. Και γω βολεμένος σαν τους άλλους το παίζω διαφορετικός.

Δεν υπάρχουν σχόλια: