Χρώματα

Όταν το πολύχρωμο παραμύθι έδωσε την σκυτάλη στην ασπρόμαυρη αλήθεια. 

Ο κόσμος έπαψε να βλέπει χρώματα,

έπαψε να ονειρεύεται,

έπαψε να εμπιστεύεται,

έπαψε να αγαπά,

να ερωτεύεται.

Μοναξιά μετά...

Η ασπρόμαυρη αλήθεια εκπέμπεται από τις κεραίες

ενώ ο χρόνος συστέλλεται πιο γρήγορα από ποτέ,

η μία εικόνα διαδέχεται την άλλη,

το ένα χρώμα ακουμπά στο άλλο και ας μην ταιριάζουν.

Όμως όλες οι εικόνες κουβαλούν κάτι τόσο ίδιο,

κάτι τόσο μοναδικό…

και όλες μαζί μια εικόνα γεμάτη από ευκαιρίες για όλους.

Σκέψεις ελεύθερες…

Η ανάγκη να τις μοιραστώ μεγάλη.

Τόσο που θα θελα να ήμουν πομπός για μια στιγμή και ύστερα κάποιος άλλος.

Ο καθένας να βάζει τις εικόνες του να αιωρούνται  και αυτές να συναντιούνται

και να φτιάχνουν μεγάλες πανοραμικές ιδέες, πολύχρωμες και ατέλειωτες.

Ουτοπία…

Χαμογελώ κάθε φορά που ακούω την λέξη αυτή, είμαι παιδί ακόμα, που αισθάνεται, που ψάχνει τις στιγμές μία μία, που προσπαθεί να ερωτεύεται καθημερινά και εκεί που εσείς βλέπεται χαρακώματα τα παιδικά του μάτια ακόμα βλέπουν χρώματα.