Βροχή

Πίσω από τα σκοτεινά δέντρα τα σύννεφα ετοιμαζόντουσαν για ώρα
και ο αέρας δυνάμωνε όλο και πιο πολύ και αυτή η γλυκιά μυρωδιά
που φέρνει βροχή από πίσω της, υπήρxε και αυτή. Μέχρι που ο ουρανός άφησε τις στάλες και αυτές γίνανε καλοκαιρινή μπόρα. Για μια στιγμή πέρασε από το μυαλό μου να επιστρέψω στο σπίτι και στη σιγουριά μου γρήγορα, μα από την άλλη κάτι με κράτησε εκεί και το βήμα μου έγινε πιο νωχελικό, σήκωσα το κεφάλι προς τον ουρανό έτσι για να πλυθεί το πρόσωπό μου και τα μάτια μου, μπας και  μπορέσω να δω του κόσμου την αγνοσύνη.  Αλλά όλοι τρέχανε γύρω μου, ένας με σκούντηξε από την βιασύνη του  ζητώντας μου συγνώμη, δε θα θελε να βραχεί… Πάλι δεν κατάφερα να ερωτευτώ, κανείς δε χαμογελά και δεν κοιτάζει ψηλά. Έτσι έσκυψα το κεφάλι για να μη λασπώσω τα παπούτσια μου, μέχρι που σταμάτησε η βροχή… Οι μικρές λίμνες που σχηματίστηκαν αντικατόπτριζαν κενά πρόσωπα, πρόσωπα που δεν μπορούσαν να δουν ούτε έτσι τον ουρανό. Μπουμπούνισε δυνατά μα τίποτα δεν άλλαξε… η ζωή συνεχίζεται άσκοπα για τους περισσότερους, μα αν δεν είναι η βροχή όαση μέσα στο καλοκαίρι τότε τι είναι;